Goodbye beautiful Tanzania

Maandag begon mijn laatste week in Tanzania regenachtig. Bij Afroplan aangekomen heb ik wat met de teachers gekletst en ze waren zich er blijkbaar niet van bewust dat dit mijn laatste week was. Dat vonden ze erg jammer en ze zeiden dat ze me gingen missen, maar ik ga hen ook missen! Ik had kleurboeken meegenomen vanuit Nederland en die heb ik gebruikt bij de babyclass. Net als de kleurpotloden en puntenslijpers trouwens, wat waren ze er blij mee!

In tegenstelling tot maandagochtend, scheen dinsdagochtend lekker de zon. Op het project was het wel oké, want ik had voor de oudere klas postcards meegenomen die ze konden inkleuren. Maar de teacher was opeens weg en toen renden de kinderen overal en nergens heen en ze luisterden niet dus dat was echt ge-wel-dig. Gelukkig had ik afgesproken om te lunchen bij Africafe met Helen, Celine & Laura dus dat maakte alles weer goed. Even lekker Westers eten bij een café vol toeristen.

Woensdagochtend had ik écht geen zin om te gaan, maarja soms moet je wat. Bij Afroplan aangekomen, bleek dat een van de teachers er niet was... Dit betekende dat 1 teacher beide klassen in de gaten moest houden en les moest geven. Omdat ik dus deels alleen was bij een klas, moest ik de kids aan het werk houden. Tot op een zeker moment ging dat goed, namelijk tot ze het af hadden. Daarna luisterden ze nergens meer naar of maar voor 5 seconden. De dag waar ik dus al geen zin in had, werd dus alleen maar erger. Want de teacher had natuurlijk ook door dat ze niet luisterden naar mij. Om ze te straffen, gaf ze elk kind uit de klas dan ook een tik met de stok op de platte hand. En als ze bang waren trok ze ze naar voren, voor de hele klas, en deed hetzelfde maar dan op de kuiten van de kinderen. Een heftige halve dag en ik besloot dan ook om met de lunch weer te gaan, ik had het even helemaal gehad. Gelukkig was dit de eerste keer sinds ik in Tanzania was, maar toch. Dan denk je de laatste week leuk en relaxed te kunnen doen en dan heb je zo’n “K” dag... Het was even niet anders dus daar heb ik me bij neer gelegd. Men zegt vaak dat geld niet gelukkig maakt, maar ik heb de uitzondering gevonden. Want ik heb mezelf getrakteerd op een heerlijk broodje en een ijskoffie bij café Tanz Hands’, en óf geld dan gelukkig maakt Daarna ben ik gaan genieten van de zon en ondertussen klonk er allerlei Tanzaniaanse muziek door mijn oordopjes!

Donderdag was alweer de laatste “gewone” projectdag. Een dag als alle anderen dus die ging snel voorbij. ‘S middags ging ik met Cristina en Sia naar de Masaaimarkt om nog wat laatste inkopen te doen. ‘S avonds gingen we alvast voor het afscheid van mij en Cristina uiteten met z’n allen. Dit deden we bij Mwamboa, een lokaal restaurant. Onze magen waren goed gevuld en daarna gingen we door naar Via Via om nog één keer een Afrikaans feestje te bouwen. Net zoals de vorige keren was het een geslaagde avond!

Vrijdagochtend werd ik al op tijd wakker, maar ik had tijd zat dus ik kon heerlijk tranquilo doen. Dit was mijn laatste dag bij Afroplan dus ik ging er met goede moed heen. Ik had stroopwafels meegenomen als traktatie en die vielen weer goed in de smaak! Een van de eerste dagen had een van de teachers gezegd dat ze mijn sneakers supermooi vond. Dus het zat al in mijn achterhoofd, maar ik heb voor beide teachers mijn sneakers achtergelaten. Blij dat ze waren!! “God bless you” “Greet your family and tell them they’re good and they have to be glad they have a daughter like this” Wat prachtig om te horen, dat is de definitie van voldoening denk ik en hier heb ik het dus voor gedaan de afgelopen weken. Om ze te helpen en te zorgen dat ze blij met me waren, niet alleen omdat ik ze schoenen of andere cadeaus geef. En wie goed doet, goed ontmoet, want ze vonden het allemaal super jammer dat ik weg ging (ik zelf ook natuurlijk). “When are you coming back to Tanzania?” was een van de vragen die ze me nog stelden. Daar kon ik natuurlijk geen antwoord op geven, maar het is goed om te weten dat ik weer van harte welkom ben! De kinderen snapten er echter wat minder van dus die zeiden zoals altijd “Goodbye teacher see you tommorrow/next week!” Dit is nu natuurlijk niet zo, maar dat maakt het meteen wat minder lastig voor mij. Met een goed gevoel kan ik dus terugkijken op 4 supermooie en leerzame weken vrijwilligerswerk bij Afroplan! De zumba ging deze keer helaas niet door dus moest ik maar weer in de tuin gaan genieten van de zon, heeel vervelend ‘S avonds hebben we voor de verandering maar een film gekeken en daarna werd het tijd om voor de laatste keer in de volunteerlodge te gaan slapen.

Zaterdagochtend werd ik weer ruim voor mijn wekker wakker dus ik had alle tijd om op m’n dooie gemakkie te ontbijten, muziek te luisteren en een boek te lezen. Ja je leest het goed, een boek lezen!! Tegen 10 uur vertrok mijn kamergenootje al richting het vliegveld, dus we moesten afscheid nemen na 4 weken De rest van de ochtend heb ik besteed aan het inpakken van mijn spullen en nog eventjes douchen. Echt een gek gevoel dat het nu al voorbij is en dat ik morgen weer in Nederland ben. ‘S middags hebben we nog wel even met z’n allen lekker geluncht bij Tanz Hands’ en toen we terugkwamen had ik nog maar een uurtje voordat ik vertrok. Na afscheid te hebben genomen van iedereen, was het toch echt tijd om in de auto te stappen richting Kilimanjaro airport. Daar kon ik meteen mijn bagage afgeven en in tegenstelling tot mijn aankomst verliep ook alles soepel en snel bij de paspoorten. Zo had ik nog mooi de tijd om de tweede helft van Tottenham Hotspur - Fulham te kijken en zelfs daarna kon ik nog relaxen, wat een luxe!

Na een voorspoedige vlucht, kwam ik vanochtend aan op Schiphol. Dat was gek, na 4 weken weer op Nederlandse bodem. Tijdens het taxiën keek ik vanuit het vliegtuig naar de snelweg, naar alle auto’s die alweer onderweg waren naar waar dan ook. Ik was meteen weer in de Westerse wereld terechtgekomen. Toen ik mn koffer van de bagageband had gehaald, was het dan toch tijd om door de deurtjes te gaan. Er stond alleen niemand, dat was gek . Gelukkig zag ik Matthijs, paps en mams een stukje verderop staan en kon ik ze verrassen en in de armen sluiten, dat was stiekem toch ook wel weer fijn! Mama had ook nog een supermooi spandoek gemaakt, wat een verrassing Meteen daarna heb ik heerlijk genoten van een verrukkelijk broodje van de La Place! Thuis aangekomen was ik erg moe, omdat ik de hele vlucht niet geslapen had en ben ik dus maar naar bed gegaan. Lekker mijn eigen bedje & ik heb nooit geweten dat die zó fijn sliep, wat was dat een zalig dutje! ‘S middags kwamen mijn vriendinnen en wat familie langs, een gezellige dag dus! Na het eten had ik wel zin om een stukje te fietsen, dat was wel even gek na een maand niet te hebben gefietst haha. Daarna kwamen opa en oma even op de koffie, wat waren ze blij om mij te zien (en ik hen)!

Al met al kan ik terugkijken op een geweldige tijd in Tanzania, met geweldige mensen! Ik ga de gemoedelijkheid van de mensen, de muziek op straat maar vooral de kinderen missen. Wat ik niet ga missen, is geplet worden tussen twee African booty’s in de daladala Het is gek om nu weer in ons luxe wereldje te zitten, maar dat zal na een paar dagen wel wennen denk ik. Ik zit nu vooral nog een beetje in de African mindset, alles rustig aan en op zijn tijd. Maar deze week moet er ook weer gewerkt worden, daar heb ik ook wel weer zin in, lekker doorwerken en doorpakken die handel! Of ik nog weer zo lang vrijwilligerswerk ga doen, weet ik nog niet, maar er zijn al wel gedachtes in mijn hoofd over een trip naar Azië, dat lijkt me wel wat! Er is ook zoveel te beleven op onze wereld dus de tijd zal het leren! Eén ding is zeker: over twee weken begin ik alweer aan het tweede jaar van logistics management, time flies...

Mijn blogavonturen zet ik in ieder geval nog 1 keer voort op de website van Travel Active, maar wie weet komt er op deze blog nog eens wat voorbij binnenkort!

Bedankt voor het volgen van mijn avonturen en alle lieve reacties!

Liefs,

Mariëlle

Als een vingerknip zo snel

Dinsdagochtend begon alweer de derde projectweek, jeetje wat gaat de tijd snel (vandaar de titel ) . Voor het eerst scheen de zon al lekker toen ik vanuit de daladala naar Afroplan wandelde, heerlijk! Daar kan ik wel aan wennen & zoals het er nu naar uitziet, blijft het goed weer. De teachers en kinderen hadden me gemist dus dat was wel fijn om te horen, dat betekent toch dat ze me waarderen haha.

Woensdag was het een vrije dag vanwege een public holiday, dus die hebben we relaxed doorgebracht bij de hotsprings. Van drinken uit een kokosnoot tot slingeren aan een liaan als Jane óf een aapje, net hoe je het bekijkt En lekker kunnen genieten van de zon, helemaal zen dus het was een zeer geslaagde dag!

Donderdagochtend kon ik lekker iets langer slapen. Om 10.30 had ik namelijk met coördinator Frank en Canadese Colin afgesproken bij het daladala station waar ik elke dag uitstap. Vanaf daar gingen we met de pikipiki naar Maua English primary school. Hier zitten ongeveer 70 voormalig Afroplan kinderen. Dat was fijn om te horen want dit biedt ze een toekomst! Hier was het al een stuk meer luxe dan ik gewend ben bij Afroplan, terwijl in verhouding tot Nederland het nog steeds armoedig is. Gek hoe ik het dan toch als luxe kan zien na een paar weken. Ik kon meekijken met de les die Colin gaf aan de 6th grade (12-13 jaar) en daarna konden de kinderen ons vragen stellen over waar we vandaan kwamen e.d. Ze waren heel verbaasd toen ik zei dat ik 18 was, want ik kreeg vragen als wat voor werk doe je, of ik getrouwd was, maar de meest schokkende was: “heb je kinderen?” Ik dacht pfoe nee gelukkig niet, maar daarna bedacht ik me dat dat in Tanzania wel wat gebruikelijker is dan bij ons. ‘S avonds zijn we met zijn allen lekker westers wezen eten bij “ The Mulberry” en daarna nog even onze bar in. Heel leuk, maar tegelijkertijd ook jammer, want we moesten afscheid nemen van 3 vrijwilligsters. Je gaat je toch hechten aan de groep, maar we hebben afgesproken elkaar nog eens weer te zien

Vrijdag ben ik met Frank de coördinator op homevisits geweest bij 4 kinderen van school. Zo kon ik zien waar de kinderen wonen, hoe en met wie. Ik had me voorbereid op het ergste en dat was maar goed ook. Ze leefden allemaal in kleine, donkere huisjes met alleen het hoognodige als een klein keukentje (voor zover ik het een naam kan geven) en een bed. Bij geen van de vier was er een vader in beeld, omdat die zijn verantwoordelijkheden niet neemt, daar schrok ik van. Je hoort het bij ons ook wel eens, maar gelukkig niet zo frequent als hier... Wel leven ze met hun moeder, overgrootoma, tante of broertjes en zusjes. Als cadeau had ik voor alle gezinnen een kilo suiker meegenomen, want ja dat is een luxeproduct hier. Ik was in de gelegenheid om alles te vragen wat ik wilde, maar gek genoeg wist ik eigenlijk helemaal niet zo goed wat ik moest zeggen. Dat gebeurt me niet zo vaak, maar in dit geval spraken het huis- en straatbeeld meer dan 1000 woorden voor mij. Meer dan de antwoorden die ik op welke vraag dan ook had gekregen. Na twee uur hadden we alle visits gehad en vond ik het mooi geweest voor die dag. Of zal ik zeggen heftig genoeg... want dat was het. Zwaar om te zien hoe de altijd vrolijke kindjes eigenlijk leven. Echter voordat ik naar huis ging, moest ik nog geld pinnen voor de Kilimanjarotrip van zaterdag. Sta je dan, geld te pinnen terwijl je net de grootste armoede hebt gezien, die tegenstrijdigheid blijft heel lastig en dat schudt me opnieuw wakker. Ik heb nog nooit met zo’n schuldgevoel geld staan pinnen. Het zet je met beide benen op de grond en laat je opnieuw de werkelijkheid realiseren. Het liefst zou ik het veranderen, maar dat gaat niet, tenminste niet alleen. Thuis bij de lodge heb ik genoten van de zon, even helemaal niks zodat ik alles rustig op me kon laten inwerken. Aan het eind van de middag heb ik mn hoofd ook nog lekker leeggedanst met de zumba, dat voelde goed!

Gisterochtend ging de wekker al om 4:40!!! Met 1,5 uur slaap, een korte nachtrust kan ik wel stellen, begon mijn Kilimanjarotrip samen met Lisa, Fieke, Celine & Helen. Gelukkig moesten we nog bijna 3 uur rijden dus we hoefden ons niet meteen in te spannen Daar aangekomen begon onze mooie, indrukwekkende maar op sommige momenten ook zware tocht naar het eerste kamp genaamd Mandara, gelegen op 2720 m hoogte. De klim hebben we in een nette tijd van 3 uur gedaan en de afdaling was ietsje korter. Helemaal gesloopt, maar voldaan hadden we het toch weer geflikt met z’n allen!! Op de terugweg was er dan ook mooi de tijd om even een dutje te doen Toen we weer bij de lodge kwamen, was onze pizza er ook na een tijdje. Die hadden we op de terugweg al besteld, jammie hahaha! Daarna gauw naar bed en lekker slapen.

Vanochtend werd ik wonder boven wonder wakker zonder spierpijn. Aan het eind van de ochtend zijn we met een paar vrijwilligers met Sia mee geweest naar haar kerk “the pentecostal church”. Het was helaas minder zingen en dansen dan ik hoopte en dacht, maar het was toch cultuursnuiven in de puurste vorm. In een grote kerk vol met mensen, waar vrouwen en mannen gescheiden zaten van elkaar, spraken twee priesters vol overtuiging de menigte toe. Het was allemaal in Swahili, maar de preek die ze hielden ging over respect voor je ouders, waarbij wij als blanken/young sisters als voorbeeld werden gebruikt. Ze vinden hier namelijk dat wij altijd veel respect tonen naar onze ouders of ouderen in het algemeen, dus pap en mam dan weet je ervan . Toen het afgelopen was, gingen we samen lunchen in het gebouw ernaast, gratis! En waarom is het gratis? Omdat hun geloof is dat als je geeft, je ook ontvangt. Een mooie levensles lijkt me! De rest van de dag heb ik een heerlijke lazy sunday gehad en hebben we pannenkoeken gebakken, omdat het Lisa’s laatste avond was *sniksnik*. Ook hebben we maar weer een film gekeken en daarna was het tijd om te slapen. Morgen begint alweer de laatste (project)week. Zo voelt het zeker nog niet en het is een gek besef dat ik volgende week alweer thuis ben. Maargoed gelukkig hoef ik daar nu nog niet aan te denken, want ik heb nog een week vol goede moed voor de boeg!

Hakuna matata en tot volgende week!

Wereld van verschil

Jullie zullen nu vast denken: gadver weer zo’n diepzinnige titel. Maar waar ik in deze blog over wil schrijven, zijn dingen die ik nog niet geschreven heb in de vorige blogs, maar die me wel opvallen. Als eerste vind ik het supermooi dat bijna iedereen elkaar hier begroet en vraagt hoe het gaat, net een klein, gemoedelijk dorpje, maar Arusha is ondertussen een stad met zo’n 300.000 inwoners, prachtig. Ook op school valt me iets op: de manier van lesgeven en de kinderen iets aanleren is echt totaal anders. Niet per se verkeerd, maar het kan echt veel beter. Als voorbeeld: nieuwe woorden in het Engels worden net zo lang herhaald en geroepen met de gehele klas tot het goed wordt uitgesproken en iedereen het weet. Een vorm van klassieke conditionering wil ik het noemen. Op deze manier worden de kinderen niet echt gestimuleerd om te leren, terwijl dat wel zo is wanneer dingen spelenderwijs worden aangeleerd. Hierdoor zullen ze het denk ik beter onthouden én is het ook nog eens leuker, ik zeg: “strak plan”! Daarnaast is de manier van straffen niet bepaald hetzelfde. In Nederland zet je een kind apart, in de hoek of op de gang, maar hier worden kinderen hard in hun wang geknepen of geslagen met een tak. Ondanks dat ik erop voorbereid was bij de training en dit in Nederland ook nog gebeurde met de plak zo’n halve eeuw geleden, schrok ik wel de eerste keer, want het gaat er écht hard aan toe. Toch moet ik het accepteren want het is hun cultuur... Wat ook heel normaal is, is afval verbranden op het schoolplein. En dan bedoel ik bladeren, plastic en etensresten...wat een rook zeg, bah! De tranquilosferen zullen zo zijn grenzen hebben, tenminste dat dacht ik, want ook bij het project gaat het lekker pole pole. De dagen duren officieel van 8-15, maar als ik om 10 uur of 12 uur wil komen of eerder weg wil, is dat echt een probleem. Daar kan ik wel aan wennen Ook over een snipperdag voor een bezoekje aan de Masaai doen ze totaal niet moeilijk!

Na twee weken begin ik toch wel dingen te missen. Nee sorry pap en mam ik heb nog geen heimwee naar jullie Wat ik wel mis is al het eten dat hier niet is. Net alsof je zin in dat eten krijgt juist wanneer je het zeker weten niet kan eten. Bijvoorbeeld een lekker broodje van de la place, kfc of een ijsje, dus pa en ma jullie weten wat ik wil als ik terug ben . En ik mis het muziek maken, lekker piano of saxofoon spelen, maargoed dat kan over twee weken weer haha.

Nu weer over op mijn dagelijkse bezigheden:

Dinsdag heb ik samen met Tom de babyclass kleuren in het Engels geleerd. Met behulp van gekleurd papier en voorbeelden in die kleur, hopen we dat de kinderen het onthouden. Daarna zagen we iets leuks in het rekenboekje: een zon met de cijfers 10-100 die door middel van stipjes verbinden compleet werd. Het bleek dat ze dit echt superlastig vonden dus daar konden we ze goed bij helpen en uiteindelijk is het alle kinderen gelukt!

Woensdag was de bedoeling om fortune tellers te maken met rekensommetjes erin zodat het een knutsel/rekenles zou worden. Maar dit was toch wat moeilijk voor de kids dus had ik spontaan vlinders voor ze getekend met wat rekensommetjes, zodat ze toch nog iets konden doen met rekenen op een leuke manier.

Donderdagmiddag om 15 uur was het weekend, yehes! Na de daladala ging ik dichtbij de lodge even wat tomaten en een avocado kopen, omgerekend was dat €0,40 echt heel goedkoop, dus mooi meegenomen haha! ‘S avonds zijn we weer naar de bar geweest en vervolgens weer naar viavia, keurig zoals we vorige week hadden gezegd . Op de terugweg hadden we nogal trek, helaas geen macdrive, maar wel chips Mayai en dat was best lekker! Keer wat anders haha

Vrijdagochtend ben ik met Tom en Cristina naar de Masaai geweest. Daar aangekomen, werden we meteen omgetoverd tot echte stamleden, ik leek wel een soort Maria We deden mee aan een traditionele dans, maakten een vuurtje met houten stokjes en we zagen hoe hun kleihuisjes ingericht waren. De mensen dragen kleden en veel sierraden. Qua schoenen zijn het net de nieuwste Nikes: stukken autoband met stokjes en kralen, heel apart, maar wel creatief óf Jezussandalen Al met al hebben we dus goed wat cultuur gesnoven. Aan het eind van de middag was er een zumbales bij de lodge. Wel african zumba natuurlijk, wat betekent dat het Nederlandse zumba factor 10 is ik was kapot na een uur, maar het was vooral heel leuk, dus volgende week maar weer! ‘S avonds was er een barbecue georganiseerd bij de bar naast de lodge. Daar gingen we dan ook met z’n allen naartoe, een gezellige avond met gezellige mensen én lekker eten!

Zaterdagochtend ging de wekker iets na 6, behoorlijk vroeg, maar het was voor iets leuks: onze 3-daagse safari startte namelijk om 7 uur. Na een paar uur moesten we aardig omhoog met de auto, ongeveer 2300 m. Helemaal prima, maar de motor dacht er anders over dus we moesten stoppen vanwege rook uit de motorkap. Wij zouden wachten tot de motor is afgekoeld, maar zij gebruikten 5 flessen water om de motor af te koelen, welkom in Afrika Rond 15:00 uur waren we er, eerst onze lunchbox even leeggegeten, ons geërgerd aan de hoeveelheid Nederlanders en naar het uitzichtpunt geweest. Daarna stapten we weer in de jeep en onderweg kwamen we van alles tegen, zelfs leeuwen en dat is écht een gelukje als je die ziet! ‘S avonds moesten we de tent opzetten op de campside en konden we eten. We waren allemaal moe en dus gingen we ons klaarmaken om te gaan slapen. Dit betekende naar het toilet om vervolgens een hyena tegen te komen, een babydoekjes douche en tandenpoetsen. Maar dit was beter dan normaal, want het was heel helder dus we konden genieten van een prachtige sterrenhemel, tandenpoetsen met uitzicht noemen we dat! ‘S nachts was het fris en af en toe hoorden we wat dierengeluiden, onder andere een leeuw

Gisterochtend ging de wekker al om 5 uur. Best wel vroeg, maar ik ben nog nooit op een camping geweest waar al zoveel levendigheid was op dat tijdstip. Iedereen was al aan het ontbijt of de koffie om op tijd in de auto te kunnen zitten voor de zonsopgang. We werden gelukkig wel goed wakker geschud door de African massage Wat was de zonsopgang gaaf zeg, echt schitterend! Ik denk dat ik nog nooit zo’n mooie heb meegemaakt. Onderweg zagen we wat luchtballonnen van waaruit ook veel mensen genoten van het begin van de dag. We hebben weer allerlei mooie dieren gezien, onder andere een leeuwin en een luipaard! Ohja en twee struisvogels die het een puik plan vonden om voor onze neus een baltsdans te doen en de liefde bedreven, thanks mrs. & mr. Pino Aan het eind van de middag werd het tijd om alvast richting de volgende bestemming te rijden. De Ngorongoro Krater: de grootste ingestorte vulkaankegel ter wereld met een doorsnee van 17-21 km en een diepte van 600 m. Na het opzetten van de tenten was er weer lekker gekookt voor ons en konden we nog wat kaartspelletjes spelen. Opnieuw was er een heldere sterrenhemel, maar wat was het koud.

Toen we vanochtend weer wakker werden rond 5 uur was het 4 graden!!! Brrr wat koud zeg, bah... Na ons ontbijt gingen we naar de krater. Het was zo groot en zo mooi! We hadden niet eens door dat het een krater was, van droge natuur tot jungleachtige bossen & van kuddes zebra’s tot buffels, alles was geweldig Na het middaguur werd het tijd om weer richting de lodge te gaan. Al met al was het een fantastische 3-daagse safari met verschillende klimaatzones en heel veel dieren. Helaas nét geen Big Five, maaar wel The Big Four: leeuwen, buffels, olifanten en een luipaard. Voor de nijlpaarden moet ik nog maar een keer terug dan

Totaonana

Mariëlle

Mzungu ko Tanzania:Afrika terug in de jungle, we leven duur in de BeNeLux

Djambodjambo,

Dinsdag was de volunteering permit nog niet klaar dus we hadden nog een dagje voor onszelf (had ik geen problemen mee ) ‘S ochtends hebben we gewoon rustig aangedaan en ‘s middags ben ik met Cristina & Sia op hiking excursie geweest. Het was prachtig, we kwamen langs twee watervallen en hebben écht in de jungle gelopen. Voor het eerst in mijn leven zag ik dan de lianen waar Tarzan & Jane aan slingerden . Het was best zwaar door alle steile, gladde paden, maar we did it! Mede mogelijk gemaakt door twee Tanzaniaanse jongens die ons hielpen. Een ervan vroeg me of ik zijn vrouw wilde zijn, bijzonder want in Nederland is dat nog niet gebeurd maar raad eens wat mijn antwoord was? De weg naar het startpunt was toch wel pittig. We kwamen door kleine straatjes waar de armoede echt heerst. Kinderen bleven roepen “mzungu mzungu give me money or a gift”. Als ze Mzungu zeggen, bedoelen ze blanke. De kinderen zijn niet gewend aan mensen met een blanke huidskleur, ze zien ze bijna nooit. Sommigen keken dan ook heel angstig naar ons, anderen waren heel vrolijk en zwaaiden en weer een ander lachte ons uit. Dus het was opnieuw een dag met veel indrukken, weer een ervaring rijker . ‘S avonds hebben we een movienight gehouden met de vrijwilligers in het huis & Aunti Mishi had gezorgd voor de popcorn dus dat was een gezellige avond.

Woensdag was de eerste dag van mijn project “Afroplan Foundation”. Dit is een pre-primary school waar de armste kinderen zitten, zij worden dan ook gesponsord door anderen, zodat ze toch onderwijs kunnen volgen. Tom wilde een dagje kijken dus we gingen samen met Sia. Eerst met de daladala en daarna voor het eerst met de pikipiki. Dit zijn een soort motoren en eigenlijk wordt het afgeraden, maar ik vond het superleuk, gas d’r op! Eenmaal daar werden we warm ontvangen door alle kinderen en de coördinator (Frank). Ik denk dat ik nog nooit 60 kinderen zó blij heb zien worden van mijn/onze komst, maar het was een moment om nooit te vergeten Nadat we een kleine rondleiding hebben gehad,mochten we gelijk hun huiswerk nakijken en de juf vond dat ook maar al te fijn. Na een tijdje had ze zelfs een korte siësta gehouden Tijdens de lunch kregen we bruine met witte bonen, niet met rijst helaas dus het was een mentale wedstrijd om het toch te eten. De kinderen aten heel goed en Tom en ik hebben dus ook maar ons deel afgestaan aan hen. Om zeker te zijn dat ze genoeg te eten kregen, maar ook heel eerlijk voor een deel uit eigenbelang We beseften ons namelijk dat het voor sommige kinderen wel eens de enige maaltijd van de dag kon zijn en ze de dag erna pas weer te eten krijgen bij de lunch... Die momenten van besef zijn zwaar, maar als je daarna ziet hoe blij ze zijn met een strandbal die we hadden meegenomen, kan mijn geluk niet op. Ze speelden met z’n allen en hadden de grootste glimlach op hun gezicht, zeker toen we daarna de schommel mochten uitklappen. Ze klommen er wel met zijn tienen tegelijk op! Al met al dus een eerste mooie projectdag.

Donderdag was de tweede projectdag, dit keer alleen. Het ging goed met de dala dala en het wandelen naar het project. Totdat ik dacht: hmm dit duurt wel langer dan het gister leek. Maar ik bleef doorlopen, omdat ik het vanzelf zou tegenkomen. Je raadt het al, dat gebeurde niet dus ik ben omgekeerd en belde Sia 6 keer, maar ze nam helaas niet op...oké nu was ik alleen in een vreemd land en ik was de weg kwijt: super! Ik hield mezelf rustig en besloot terug te lopen naar het dala dala station, waarna ik weer naar de lodge zou gaan. Daarnaast had ik bedacht dat ik goed ging luisteren of ik ergens kinderen hoorde, en dat gebeurde dus ik liep het straatje in en gelukkig: daar was Afroplan! Opgelucht en wel ging de tweede dag snel voorbij. Ik had stroopwafels meegenomen en daar genoot iedereen van. Daarna heb ik weer wat nagekeken, maar ook les gegeven: eerst het alfabet in het Engels en later heb ik ze een dansje aangeleerd, dus maak kennis met Teacher Mariëlle! Donderdagavond zijn we met een groot deel van de groep naar de bar geweest die naast de lodge zit en daarna naar ViaVia, de lokale uitgaansgelegenheid. Het was echt een hele leuke avond, vol met gezelligheid en danspasjes, dus volgende week gaan we weer

Vrijdag werd ik dus minder uitgerust wakker aangezien ik om 4 uur in bed lag en de wekker weer om 8 uur ging. Afijn ik was een beetje moe, maar verder lekker fit. ‘S avonds een meid, ‘s ochtends een meid he Het project was wat minder, omdat op vrijdagen blijkbaar maar heel even les wordt gegeven en de rest van de tijd bestaat uit spelen en niks doen...niet zo mijn ding, dus ik besloot om bij lunchaanvang naar huis te gaan: weekend!!

Gisterochtend zijn we met z’n zevenen vertrokken richting Lake Natron. Onderweg zagen we giraffes en zebra’s, heel gaaf! Het was dus geen vervelende rit, maar 7 uur was toch wel lang, zeker als het eigenlijk 4 uur zou duren. Dit door slechte wegen en een platte band in the middle of nowhere: yes! Als we dan toch stil stonden, was er ook wel even tijd voor een plaspauze. Wildplassen to the next level zullen we maar zeggen Toen we er eindelijk waren, werden onze tenten opgezet en konden wij de zonsondergang bekijken bij Lake Natron samen met zo’n 150 flamingo’s Vanochtend zijn we na het ontbijt vertrokken richting de watervallen vlakbij Lake Natron, lekker zwemmen en niks doen, heeerlijk. Toen we uitgechilld waren, gingen we terug naar de camping voor lunch en weer huiswaarts. Dit keer via de “snelle” weg... toen we nog een half uur moesten hadden we namelijk wéér een lekke band Maar ondanks de lange ritten, was het supermooi en écht de moeite waard! Bij de lodge hadden we pizza laten bezorgen & daarna gauw slapen, morgen weer het begin van een nieuwe week vol avonturen

Liefs,

Mariëlle

Way to & de eerste dag

Mambo!

Maanden lang heb ik hiernaartoe geleefd en gister was het dan eindelijk zo ver! Rond 6 uur in de ochtend ben ik met paps en mams naar Schiphol gereden. Eenmaal daar was er al aardig wat bedrijvigheid dus we gingen meteen op zoek naar de bagage check-in zodat ik die vast kwijt was. Daarna hebben we samen een bakkie pleur gedronken, maar daar kwam ook het moment van afscheid nemen voor vier weken. Het viel me gelukkig mee en ik was vanaf dat moment alleen, op naar de gate! In het vliegtuig had ik een mooi plekje aan het raam dus dat betekende: bijna de hele reis mooi uitzicht Aan eten en drinken geen gebrek, want we kregen van alles en nog wat tijdens de vlucht. Én dat smaakte ook nog, want dat is altijd maar een verrassing Na een veilige vlucht met een gezellige Amerikaanse buurvrouw uit Indiana en af en toe wat turbulentie, ben ik veilig geland in Arusha. Eenmaal uit het vliegtuig kwam ik meteen in de tranquilo sferen terecht. Bij de visumaanvraag stond een lange rij, toen dat geregeld was, moest ik ook nog in de rij voor de paspoortcontrole. Ze werkten op hun dooie gemakkie door en sloften zo af en toe wat heen en weer. Na een uur kon ik mijn bagage dan eindelijk van de band afhalen. Of toch niet? Want alles was al mooi van de band afgehaald en op de grond gezet, de logica ontbrak me even... Afijn toen ik mn spullen had gevonden, liep ik naar buiten en daar stond Sia (de supervisor) mij al vrolijk op te wachten. Ik werd vriendelijk onthaald en nadat ook Christina (Duitse kamergenootje) was gearriveerd konden we richting Arusha rijden. Na ongeveer een uur op hobbelige wegen gereden te hebben, waren we op de plaats van bestemming: het volunteer house. We werden naar onze kamer gebracht waar we alles rustig uitgepakt hebben & de klamboe opgehangen, was het wel tijd om te gaan slapen. Vanochtend werd ik lekker uitgerust wakker, maar wat was het koud. Na 2 maanden 25 graden of meer gewend te zijn, is wakker worden met 14 graden toch wel even wennen. Ik ging maar eens naar beneden waar het ontbijt al klaarstond en de andere vrijwilligers een voor een kwamen binnendruppelen. Vervolgens zijn Christina, Lisa, Noortje en ik met Sia aan de oriëntatiedag begonnen. We zijn met de dala dala (kleine, volgepropte busjes) naar het centrum gereden. Daar hebben we onze simkaart geregeld en Tanzaniaanse Shillings gepind. Daarna zijn we bij de Masai- en central market geweest. De eerste is een markt met vooral toeristische producten en de tweede is een versmarkt. Ofja vers, de vis lag soms al lekker weg te rotten in de zon dus je kunt je vast voorstellen hoe lekker dat rook...Daarnaast hebben we nog wat boodschappen gehaald en toen was het tijd om weer terug te gaan naar het Volunteer house. Geen tijd om de indrukken te laten inwerken, want we hadden meteen een Swahili les met een groot deel van de groep, erg leuk! ‘S avonds hebben we rijst met groenten gegeten, net als ‘s middags trouwens haha. Dat is wel even wennen, maar in het huis voel ik me thuis en we hebben een super gezellige groep, dus hakuna matata Morgen kan ik nog niet naar het project, de volunteering permit is nog niet klaar namelijk. Dus het wordt een hiking excursie of zwemmen in de hot springs, in ieder geval weer een mooie dag!

Kwa heri

PS. De simkaart is met een Tanzaniaans nummer, dus je kan me alleen appen op m’n gewone nummer

Welkom op mijn Reislog!

Hey welkom op mijn reislog!

Als je het leuk vindt om me tijdens mijn reis in Tanzania een beetje te volgen kan je dat vanaf nu via deze link doen. Hier houd ik jullie zoveel mogelijk op de hoogtevan alle avonturen en ervaringen tijdens mijn reis. Vanaf eind juli zal ik actiefverhalenen ookfoto'splaatsen. Daardoor hoef ik niet steeds met iedereen te appen om jullie op de hoogte te houden

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je mijn avonturen in Tanzania wilt volgen!

Groetjes,

Mariëlle