Dinsdagochtend begon alweer de derde projectweek, jeetje wat gaat de tijd snel (vandaar de titel ) . Voor het eerst scheen de zon al lekker toen ik vanuit de daladala naar Afroplan wandelde, heerlijk! Daar kan ik wel aan wennen & zoals het er nu naar uitziet, blijft het goed weer. De teachers en kinderen hadden me gemist dus dat was wel fijn om te horen, dat betekent toch dat ze me waarderen haha.

Woensdag was het een vrije dag vanwege een public holiday, dus die hebben we relaxed doorgebracht bij de hotsprings. Van drinken uit een kokosnoot tot slingeren aan een liaan als Jane óf een aapje, net hoe je het bekijkt En lekker kunnen genieten van de zon, helemaal zen dus het was een zeer geslaagde dag!

Donderdagochtend kon ik lekker iets langer slapen. Om 10.30 had ik namelijk met coördinator Frank en Canadese Colin afgesproken bij het daladala station waar ik elke dag uitstap. Vanaf daar gingen we met de pikipiki naar Maua English primary school. Hier zitten ongeveer 70 voormalig Afroplan kinderen. Dat was fijn om te horen want dit biedt ze een toekomst! Hier was het al een stuk meer luxe dan ik gewend ben bij Afroplan, terwijl in verhouding tot Nederland het nog steeds armoedig is. Gek hoe ik het dan toch als luxe kan zien na een paar weken. Ik kon meekijken met de les die Colin gaf aan de 6th grade (12-13 jaar) en daarna konden de kinderen ons vragen stellen over waar we vandaan kwamen e.d. Ze waren heel verbaasd toen ik zei dat ik 18 was, want ik kreeg vragen als wat voor werk doe je, of ik getrouwd was, maar de meest schokkende was: “heb je kinderen?” Ik dacht pfoe nee gelukkig niet, maar daarna bedacht ik me dat dat in Tanzania wel wat gebruikelijker is dan bij ons. ‘S avonds zijn we met zijn allen lekker westers wezen eten bij “ The Mulberry” en daarna nog even onze bar in. Heel leuk, maar tegelijkertijd ook jammer, want we moesten afscheid nemen van 3 vrijwilligsters. Je gaat je toch hechten aan de groep, maar we hebben afgesproken elkaar nog eens weer te zien

Vrijdag ben ik met Frank de coördinator op homevisits geweest bij 4 kinderen van school. Zo kon ik zien waar de kinderen wonen, hoe en met wie. Ik had me voorbereid op het ergste en dat was maar goed ook. Ze leefden allemaal in kleine, donkere huisjes met alleen het hoognodige als een klein keukentje (voor zover ik het een naam kan geven) en een bed. Bij geen van de vier was er een vader in beeld, omdat die zijn verantwoordelijkheden niet neemt, daar schrok ik van. Je hoort het bij ons ook wel eens, maar gelukkig niet zo frequent als hier... Wel leven ze met hun moeder, overgrootoma, tante of broertjes en zusjes. Als cadeau had ik voor alle gezinnen een kilo suiker meegenomen, want ja dat is een luxeproduct hier. Ik was in de gelegenheid om alles te vragen wat ik wilde, maar gek genoeg wist ik eigenlijk helemaal niet zo goed wat ik moest zeggen. Dat gebeurt me niet zo vaak, maar in dit geval spraken het huis- en straatbeeld meer dan 1000 woorden voor mij. Meer dan de antwoorden die ik op welke vraag dan ook had gekregen. Na twee uur hadden we alle visits gehad en vond ik het mooi geweest voor die dag. Of zal ik zeggen heftig genoeg... want dat was het. Zwaar om te zien hoe de altijd vrolijke kindjes eigenlijk leven. Echter voordat ik naar huis ging, moest ik nog geld pinnen voor de Kilimanjarotrip van zaterdag. Sta je dan, geld te pinnen terwijl je net de grootste armoede hebt gezien, die tegenstrijdigheid blijft heel lastig en dat schudt me opnieuw wakker. Ik heb nog nooit met zo’n schuldgevoel geld staan pinnen. Het zet je met beide benen op de grond en laat je opnieuw de werkelijkheid realiseren. Het liefst zou ik het veranderen, maar dat gaat niet, tenminste niet alleen. Thuis bij de lodge heb ik genoten van de zon, even helemaal niks zodat ik alles rustig op me kon laten inwerken. Aan het eind van de middag heb ik mn hoofd ook nog lekker leeggedanst met de zumba, dat voelde goed!

Gisterochtend ging de wekker al om 4:40!!! Met 1,5 uur slaap, een korte nachtrust kan ik wel stellen, begon mijn Kilimanjarotrip samen met Lisa, Fieke, Celine & Helen. Gelukkig moesten we nog bijna 3 uur rijden dus we hoefden ons niet meteen in te spannen Daar aangekomen begon onze mooie, indrukwekkende maar op sommige momenten ook zware tocht naar het eerste kamp genaamd Mandara, gelegen op 2720 m hoogte. De klim hebben we in een nette tijd van 3 uur gedaan en de afdaling was ietsje korter. Helemaal gesloopt, maar voldaan hadden we het toch weer geflikt met z’n allen!! Op de terugweg was er dan ook mooi de tijd om even een dutje te doen Toen we weer bij de lodge kwamen, was onze pizza er ook na een tijdje. Die hadden we op de terugweg al besteld, jammie hahaha! Daarna gauw naar bed en lekker slapen.

Vanochtend werd ik wonder boven wonder wakker zonder spierpijn. Aan het eind van de ochtend zijn we met een paar vrijwilligers met Sia mee geweest naar haar kerk “the pentecostal church”. Het was helaas minder zingen en dansen dan ik hoopte en dacht, maar het was toch cultuursnuiven in de puurste vorm. In een grote kerk vol met mensen, waar vrouwen en mannen gescheiden zaten van elkaar, spraken twee priesters vol overtuiging de menigte toe. Het was allemaal in Swahili, maar de preek die ze hielden ging over respect voor je ouders, waarbij wij als blanken/young sisters als voorbeeld werden gebruikt. Ze vinden hier namelijk dat wij altijd veel respect tonen naar onze ouders of ouderen in het algemeen, dus pap en mam dan weet je ervan . Toen het afgelopen was, gingen we samen lunchen in het gebouw ernaast, gratis! En waarom is het gratis? Omdat hun geloof is dat als je geeft, je ook ontvangt. Een mooie levensles lijkt me! De rest van de dag heb ik een heerlijke lazy sunday gehad en hebben we pannenkoeken gebakken, omdat het Lisa’s laatste avond was *sniksnik*. Ook hebben we maar weer een film gekeken en daarna was het tijd om te slapen. Morgen begint alweer de laatste (project)week. Zo voelt het zeker nog niet en het is een gek besef dat ik volgende week alweer thuis ben. Maargoed gelukkig hoef ik daar nu nog niet aan te denken, want ik heb nog een week vol goede moed voor de boeg!

Hakuna matata en tot volgende week!